Στο ανηφορι της ζωης που περπατας
η αδικια θα σε βρει πυκνο χαλαζι
μα να θυμασαι πως γαληνη ακολουθει
και πως ο ηλιος ο χρυσος για σενα λιαζει.


Μην εμπιστευεσαι τις πλανες της ζωης
μη βασιστεις στα οσα ψευτικα σου ταζει
πολλες φορες μπορει στα νιατα σου να δεις
τη φαντασια σου σαν ατι να καλπαζει.


Τα ονειρα σου θα τα δεις χειροπιαστα
σαν δεντρο που ανθους και φυλλα βγαζει
αρκει να κουβαλας υπομονη
να κανεις οποιον σε μισει να σε θαυμαζει.


Συνοδοιπορο να χεις μια καλη καρδια
που θα τη δεις πολλες φορες ν αναστεναζει
μα λενε πως ανθρωπους συνετους 
ακομα κι ο θεος τους δοκιμαζει.


Πολυ συχνα θα σε πληγωσουν οι στιγμες
θα σε κερασουν απονια πικρο μαραζι
μα ο καθενας μας το δεντρο της ζωης
ποτιζει με το δακρυ του που σταζει.


Και οταν πεσεις βρες κουραγιο να σταθεις
νεα ελπιδα νεα αυγη γλυκοχαραζει
παρε ανασα και προχωρισε μπροστα
γιατι να ζεις γονατιστος δεν σου ταιριαζει.


Οταν την πορτα σου χτυπησει η μοναξια
και της ανοιξεις και την δεις να σε κοιταζει
κανε στην ακρη κι αφησε τηνε να μπει
μα πεπρωμενο ειν αυτο και δεν αλλαζει.


Αν στην ψυχη σου νιωσεις τοση παγωνια
των συνανθρωπων αν σε χτυπησε τ αγιαζι
σε μια γωνια σε περιμενει ζεστασια
γι αυτο να λες καρτερικα πως δεν πειραζει.


Κι αν τ ανηφορι που τραβας ειναι τραχυ
ο δρομος ο κουραστικος μη σε τρομαζει
καπου στο τελος τη δικαιωση θα δεις 

αυτη που λαχταρας να σ αγκαλιαζει. 










ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΤΕΡΑΚΗ-ΑΕΤΟΣ ΤΣΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ